Ile może zająć komornik z umowy zlecenia?

Jeżeli poza zatrudnieniem wykonywanym na podstawie umowy o pracę dodatkowo wykonujemy pracę na podstawie umowy zlecenia to kwota jaką otrzymana z umowy zlecenia nie jest już objęta ochroną i podlega zajęciu w całości.

Można się jednak bronić przed zajęciem całej wypłaty, gdy ma miejsce zajęcie wynagrodzenia z umowy zlecenia. Szansę na to daje art. 833 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego. Wynika z niego, że do wszystkich świadczeń powtarzających się, których celem jest zapewnienie utrzymania, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy, które nie pozwalają zająć całej pensji. Mimo więc, że wynagrodzenie z umowy zlecenia nie jest wynagrodzeniem z umowy o pracę, może w takich przypadkach zastosować przepisy o ochronie wynagrodzeń z Kodeksu pracy.

Przy ocenie, czy mamy do czynienia ze “świadczeniem powtarzającym się, którego celem jest zapewnienie utrzymania”  bierze się pod uwagę regularność i cykliczność otrzymywania wypłaty, to, czy dłużnik ma też inne dochody, czy też dochód z umowy zlecenia jest jedynym lub głównym dochodem.

Niestety pracodawca nie może sam zastosować przepisów Kodeksu pracy do zajęcia z umowy zlecenia i przekazać komornikowi – wbrew treści zajęcia komorniczego – tylko połowę wynagrodzenia. Powinien przekazać komornikowi 100% zajętej kwoty. Z przekazywaniem komornikowi mniejszej kwoty (50% wynagrodzenia) musi poczekać na pismo od komornika zawierające informację, że ma zostać zastosowane ograniczenie wynikające z Kodeksu pracy. Jest to duża komplikacja, przede wszystkim dla dłużnika, który z dnia na dzień traci 100% swojego wynagrodzenia.

Co w takiej sytuacji można zrobić?

To zatrudniony, którego wynagrodzenie zostało zajęte, powinien skontaktować się z komornikiem. Osoba zatrudniona, której zajęto 100% wynagrodzenia, powinna:

• zażądać od komornika ograniczenia egzekucji,
• złożyć skargę na czynności komornika – w razie odmowy ograniczenia egzekucji.

Zatrudniony na umowę zlecenie może żądać od komornika ograniczenia egzekucji powołując się na art. 833 §  2 Kodeksu postępowania cywilnego. Wynika z niego, że do wszystkich świadczeń powtarzających się, których celem jest zapewnienie utrzymania, należy stosować odpowiednio przepisy Kodeksu pracy o ograniczeniach egzekucji z umowy o pracę.

We wniosku o ograniczenie egzekucji należy wykazać, że:

• wynagrodzenie z umowy zlecenia jest świadczeniem powtarzającym się, regularnym – np. że wpływa regularnie co miesiąc; można to zrobić załączając kopię umowy zlecenia;
• celem otrzymywanego wynagrodzenia jest zapewnienie utrzymania – bo np. stanowi jedyne lub główne źródło dochodu.

Następnie należy poczekać na reakcję komornika, który powinien ograniczyć zajęcie wynagrodzenia z umowy zlecenia, jeśli spełnione są opisane wyżej warunki.

Jeżeli komornik odmówi ograniczenia egzekucji, należy złożyć skargę na czynności komornika. Jest na to tylko tydzień od dnia otrzymania od komornika pisma z odmową ograniczenia egzekucji. Skargę adresowaną do sądu rejonowego wnosi się do komornika. Komornik powinien przekazać skargę wraz z aktami sprawy do sądu.

Niestety z reguły ani komornicy, ani sądy nie zgadzają się zastosować drugiego ograniczenia, czyli pozostawić dłużnikowi kwotę odpowiadającą minimalnemu wynagrodzeniu za pracę (obecnie 3.260,00 zł netto) . Uznają, że nie nadaje się ono do stosowania do umów cywilnoprawnych. Efekt jest taki, że osoby zatrudnione na tzw. “umowach śmieciowych”, zarabiające mało, muszą się liczyć z tym, że po zajęciu komorniczym stracą zawsze co najmniej połowę wynagrodzenia.